۱۶۹.

((سقوط ازاد به سمت زندگی ...))

تو راهروهای خلوت و سرد قدم میزنم

گاهی به عشق نگاهی میکنم و رد میشم

توی عمق تارکی غرق میشم

جایی که نوری نیست تا بشه باهاش زندگی کرد

عشق هم خواهد رفت ومن خواهم موند و این راهروها و نگاه پر از حسرتی که تمنای وجود عشق را دارد

میدونم اما کاری از ذستم بر نمیاد...